Taart.. Ik bedoel: Pai

We moesten weer vroeg op. Dit, omdat we geen buskaartjes hadden naar Pai en hoewel Jeroen lang bezig is geweest om uit te zoeken welke bus we konden nemen (we wilde in een grote, vanwege de rit) was het niet allemaal even duidelijk. 

We hadden de avond ervoor bij één of andere super biologisch/vegan restaurant allemaal lekkere broodjes gehaald, zodat we eenmaal daar konden ontbijten. Toen we eindelijk een taxi vonden met een redelijk schappelijke prijs (want in Chiang Mai rijden de ze niet op de meter..) gingen we naar de bushalte, waar het echt totáál onduidelijk was waar we de kaartjes konden kopen. Het viel mij op dat de grote bus die om half 9 zou vertrekken, er niet stond. Uiteindelijk bleek dat er helemaal geen grote bussen (meer) naar Pai gaan. Alleen van die 8 persoons busjes. Joy, dat wordt n pittig ritje waarschijnlijk. Jeroen kon er kaartjes voor regelen, om half 10. Mooi, dan hadden wij ruim de tijd om even iets te eten. Jeroen had zelfs heerlijke cappuccino’s gefixt, en dan hadden we nog zat tijd over om het eten te laten zakken. Want, Jeroen kan nog wel eens wagenziek worden. En dit ritje, heeft nogal wat scherpje bochtjes..362 bochtjes.. en de busjes gaan er met een aardig tempo doorheen. We hadden vaste plaatsen.. Wij zaten achterin.. 

Voor mij maakte het niet zo veel uit. Ik doe mijn ogen dicht en ben weg.. Voor Jeroen kan dat zo nu en dan wel eens anders zijn. Toen wij dus vroegen of hij meer vooraan mocht gaf de man aan dat dit niet mogelijk is. De dame die links van mij zat, ook achterin, hoorde de conversatie en gaf aan ook last te hebben van wagenziekte en hier medicatie voor had. Of Jeroen misschien een pilletje wilde. Dat heeft hij dankbaar aangenomen. Dit pilletje was duidelijk merkbaar na 20 minuten.. Jeroen werd slaperig, en heeft zowaar wat geslapen in de bus. Op tweederde van de route maakte we een korte stop, even benen strekken, je kon wat eten en drinken (maar dat geloofden wij wel.. 😉)en waren we met wat slapen hier en daar zo aangekomen in Pai. Onderweg zagen we in de greppel nog een gekantelde auto.. was best even schrikken, maar deze minibus reed eigenlijk nog best relaxt, dus maakte mij over de rit niet zo’n zorgen. Het ging dus helemaal goed en we waren lekker op tijd waardoor we een halve dag extra hadden dan gepland. We gingen eerst naar ons hotel, die op prima loopafstand was.

Overdag is het in Pai trouwens ook gewoon heet. Dus waarvan ik door de Thaise Jack Sparrow nog dacht dat het hier een stuk koeler was, was dit alleen in de avond. 

Ons hotel was weer een losstaand hutje. Deze was geheel van gelakt hout en op palen. We hadden een mooi balkon met ligbed en twee stoelen. Binnen konden we licht door de vloer heen kijken en was wat ruimer dan eerste hut. Helemaal top. We keken vanuit ons balkon uit op de tuin, die echt prachtig was met mega veel vlinders. Het voelde alsof ik mijn eigen vlindertuin had.

Toen we onze spullen in het hutje hadden, konden we meteen door om wat te gaan lunchen. Na de lunch zijn we op zoek gegaan naar een scooter om te gaan huren. Het ironische van Pai vind ik dat het hier echt een uit de hand gelopen hippie dorp is, waar de toeristen nooit zijn vertrokken, maar ondertussen wel allemaal luchtvervuilende scooters rijden.. Wij hadden al gauw een verhuur bedrijf gevonden die goed betaalbaar was, en daar hebben we onze rode scooter uitgezocht. Jeroen had een ‘mooie’ bijpassende rode helm gevonden die hij zowaar paste, en ik een leren zwarte. Ik moet eerlijk zeggen.. de helmen doe je meer op voor de vorm.. ze zijn al zo oud dat ze echt niet meer veilig zijn mocht je écht op je hoofd knallen.. Maar iets beters hadden ze simpelweg niet.

Meteen zijn we gaan rijden met onze rode snelheidsduivel.. tenminste, het voelde snel want onze snelheidsmeter deed het niet.. Jeroen heeft trouwens wel eerst nog zelf proef gereden en geoefend voordat ik achterop mocht. Ik ging zeker niet rijden; laten we het alsjeblieft veilig houden op de weg. Dus, samen op de scooter, en dat was in het begin echt nog wennen. Links rijden, ander verkeer, ik piepte af en toe als een muis bij de dingen die ik spannend vond terwijl Jeroen een lekker tempo begon te krijgen. We gingen namelijk de bebouwde kom uit, om naar Pai Canyon te gaan. Dit is een gebied waarbij er eigenlijk veel sprake is van erosie, door het zachte gesteente. Hierdoor zijn er allerlei zeer smalle paadjes, met een uitzicht aan weerskanten die mensen met hoogtevrees wat minder kunnen waarderen. Het gesteente is gelig/oranje van kleur, en door die kleuren en vormen doet het dus denken aan de Canyon. Wij gingen hierheen toen de hitte het meest voelbaar was, dus verwachtte al niet echt een uitgebreide wandeling van onszelf. We gingen eerst even zitten toen we boven waren gekomen. Er kwam een Engelsman bijzitten die gutsend van het zweet zei dat het op de foto’s er toch altijd leuk uitziet, maar dat ze er nooit bijzetten hoe ongelofelijk heet het is. Dat gevoel kon ik helemaal erkennen, en we hebben even een gezellig gesprekje gehad over met name zijn vakantie in Thailand. Toen ik het aandurfde mijn gezicht weer aan de zon te laten zien, nam ik afscheid en liepen Jeroen en ik naar het smalle pad. Ik liep zonder erbij na te denken het pad over, maar hoorde Jeroen wat zeggen, waardoor ik mij bedacht dat Jeroen last heeft van hoogtevrees. Met een beetje aandringen, ging hij het toch proberen en kwam met een..bijzondere pas, aan de overkant. Dit was nog maar het begin, het pad ging nu tussen twee rotsen als een stijle gleuf naar beneden en daar kon je dan weer kiezen tussen twee paden. Wij hadden onze slippers aan, en waar we eerst nog een poging deden besloten we al snel dat dit echt ruk is met slippers, dus maar het smalle paadje terug. We besloten dat we hier de volgende ochtend met wandelschoenen dit gingen trotseren en nu alleen nog wilde wachten voor de zonsondergang. We gingen naar beneden, waar we even gedronken hebben. Een heerlijke Kokosnoot smoothie, die ging bij ons beide goed in!

We zagen dat de zon al behoorlijk was gezakt, dus besloten een goed plekje uit te gaan zoeken om de zonsondergang te gaan bekijken. Dit schijnt namelijk super mooi te zijn. Nou, daar zaten we dan, op het randje, met onze reet in het oranje zand.. súper comfortabel.. ik heb op een gegeven moment verzocht aan de zon of hij niet wat sneller kon zakken, want die rotsen die een patroon in mijn bovenbenen aan het vormen waren, voelde toch niet zo lekker. Maargoed, oké.. het was mooi, romantisch..maar super druk! Jongens, het hele hippiedorp stond opeens op de heuvel joh! Toen de zon ons dus de laatste knipoog gaf en onder was, dachten wij ook maar naar beneden te gaan, om de drukte te vermijden. Niet normaal, wat we beneden aantroffen.. Zó.veel.scooters! Overal waar je keek stonden scooters.. en die van ons achteraan natuurlijk. Ben ik even blij dat Jeroen veel Tetris heeft gespeeld, want met een beetje schuiven waren we er zo uit en konden we ervandoor racen!

Terug naar het centrum om te gaan eten. We vonden een tentje, waar we hoog zaten, op kniehoogte, op een plateau met een klein tafeltje. We konden met onze rug tegen de muur zitten en tussen ons in stond dan de tafel. Toen we het eten kregen konden we in kleermakerszit lekker gaan smikkelen. Heel relaxt. We waren net klaar met eten en toen kwam er een meisje tegenover onze tafel zitten. Ik schat haar rond de 6 jaar. Ze was op een limoen aan het zuigen, die ze overduidelijk heel zuur vond en probeerde onze aandacht te trekken. Die aandacht had ze al snel en ze kwam gelijk naast mij staan. Ze begon druk op papiertjes te tekenen. Een hartje, bloemetje, van alles. Alles twee keer; één voor mij en één voor Jeroen. Tot onze verbazing was haar Engels vrij goed. Het was een lekkere bijdehande dame die ons zo lang mogelijk bij haar wilde houden. Ze heette Lily. Uiteindelijk accepteerde ze dat ze nog één tekening mocht maken en dat we dan weer weggingen. Bij het verlaten kregen we beiden een dikke knuffel. Leuk momentje was dat.

Na het uit eten hebben we nog even op ons balkon gezeten, maarja.. In de avond koelt het dus af. We hadden het op een gegeven moment zo koud, dat we maar besloten naar binnen te gaan. Lekker onder de wol, want natuurlijk wilde wij er weer op tijd uit de volgende dag.

De volgende ochtend zijn we na het ontbijt meteen naar de Pai canyon gegaan. Dit keer goed voorbereid. We namen een pad en moesten constant kiezen welk pad we weer moesten kiezen. Het was soms echt een uitdagende klim en we zaten in een mum van tijd helemaal onder het oranje stof. Maar het was, zelfs voor Jeroen, ontzettend leuk. We kwamen op een punt waar we uiteindelijk stijl naar beneden moesten. Je gleed hier gemakkelijk uit dus het duurde wel even tot we beneden uitkwamen. Maar kwamen op een uitgedroogde beek uit.. We wisten niet goed hoe nu verder moesten en besloten dus de droge beek te volgen, maar na 10 minuten gaven we dat op. Terug, balen.. we dachten dat we een rondje konden lopen, maar doordat we geen idee hadden hoe, en of dat ook echt mogelijk was, waren we na ruim anderhalf uur er wel klaar mee. De uitdagende klimmetjes weer terug, op naar de volgende bestemming.

Dit was een behoorlijk eindje rijden, dat wisten we.. maar dat het ook een behoorlijk klim was voor onze scooter, dat wisten we niet. We vonden het dus ook hoognodig dat onze rode held een naam kreeg, om haar zo nu en dan aan te moedigen. Het werd: Ladybug. Ruim een uur en drie kwartier hebben we gereden naar de Lod Cave. Een grot, waarvan wij beide erg nieuwsgierig waren hoe het eruit zag en ontzettend hoopte dat het de lange rit waard was. Op zo’n scooter is voor even best relaxed, maar na een tijd moesten we toch echt even stoppen, om onze billetjes wakker te schudden. God, wat een gevoel als daar weer wat bloed door gaat stromen zeg! 

Bij de stop stonden twee meiden. Eén was Amerikaan die ons metéén begroette en overduidelijk een praatje met ons wilde maken. De ander kwam uit Cuba, en was wat stiller. Ze begonnen meteen over de Lod Cave, aangezien dit de enige weg ernaartoe is naar iets interessants als een lod cave, voor de rest was er niets voor toeristen. Ze maakte zich erg druk over de kosten van de grot. Toen Jeroen vertelde dat hij dacht dat het 450 bath voor een guide was en dat er maximaal drie personen dan mee konden, begon de Cubaan meteen half te vloeken dat álles in Thailand maar geld moet kosten. ´Tsja,´ dacht ik, ´de mensen moeten toch ergens een geld aan verdienen. En als je omrekent wat het kost is het echt geen drol´. Maar ik realiseerde mij dat zij waarschijnlijk wat jonger waren, en dus wat minder te besteden. Ook heb ik geen idee wat een Cubaan verdient. Ze waren dus al zó ver, en ging nu twijfelen om wel door te gaan. Beetje stom vond ik het wel, dit kan je toch van te voren uitzoeken als dit een probleem is? We zijn ze bij de Lod Cave ook niet tegen gekomen, maar dat hoeft nog niks te betekenen, je kan elkaar daar gemakkelijk missen.

Eenmaal aangekomen en betaald stond een klein vrouwtje op ons te wachten. Ik mag zeggen dat ze klein is, want ze was een kop kleiner dan ik. Ze had een grote olielamp bij zich en ik had het eigenlijk nu al te doen met haar, dat ze de hele dag met dat ding moest zeulen. Ze was ook zeker niet de jongste onder de guides en ik was dan dus zeer benieuwd hoe de tour zou lopen. Bij het begin van de cave wakkerde ze haar olielamp aan en moesten we een paar minuutjes wachten tot het fel genoeg ging schijnen. Er waren 3 onderdelen in de grot. De eerste hoefde maar één trap omhoog. Het is wel echt kicke hoor, zo’n guide met alleen een olielamp, het pikkedonker in. Bij allerlei stalagmieten en stalactieten vertelde ze waar het op leek “Looks like frog” “Looks like crocodile” etc. Ze hield ook elke keer de lantaarn hoog als we een foto probeerde te maken en bleef maar vriendelijk lachen. Het tweede onderdeel moesten we over wat bruggen het water over en daarna een behoorlijk stuk naar boven met houten trappetjes, die zo stijl zijn als oma’s trap. Voor de mensen die nooit bij mijn oma zijn geweest; heel stijl! 

Eenmaal boven hebben we ook weer prachtige taferelen gezien en heb ik heel hard gelachen toen ik de guide hoorde zeggen “Look, Boobie!” Het onschuldige vrouwtje begon te giechelen, en natuurlijk heb ik de stalactiet die op een tiet leek gefotografeerd. Er bleek ook bewijs dat er miljoenen jaren terug mensen leefde in de grot, want er was nog licht een muurschildering te zien. Ook waren er houten grafkisten gevonden, die mij meer deden denken aan een kano. Jeroen en ik waren echt aan het genieten. Het was er echt prachtig. Het derde onderdeel vond ik het meest spannende en was tegelijkertijd ook weer heel bijzonder. We gingen weer op een bamboe raft. Dit keer mochten we gewoon gaan zitten en werden we naar het andere einde van de grot gebracht. Je zag allemaal andere rafts met een olielamp voorop. Het deed mij toch aan de Griekse onderwereld denken, waar je ziel over het meer naar de onderwereld gebracht werd. Ja, ik weet het, mijn fantasie is groot, maar nu hebben jullie wel een beeld..toch? 

Wat is hier dan spannend aan? Boven ons, ook al was dit heel hoog boven ons, krioelde het van de vleermuizen. En natuurlijk hadden wij achter ons Chinezen die het nodig vonden op die beesten te gaan schijnen met super goede zaklampen.. Dus ik was als de dood dat ze gingen vliegen. En daar wilde ik toch liever niet door geraakt worden. Het geluid van die vleermuizen, dat maakte mij gewoon zenuwachtig. Die spanning bleef toen we aanmeerde, want we liepen de trap op waar echt óveral vleermuizenpoep lag. Lekker luchtje ook. Dus gewoon blij toen we de raft weer terug namen en ik zacht zingend (zodat ik die beesten niet hoorde) weer veilig aanmeerde. 

De grot was het dubbel en dwars waard om Ladybug zo hard te laten werken. En de rit trouwens ook. Wat hebben wij genoten van het uitzicht, met zelfs rijstvelden! Het was een heerlijk romantisch dagje zo. Ja romantisch, weet je hoe dicht ik tegen Jeroen zat op de scooter? Nou, daar paste niets meer tussen hoor! Heerlijk!

En toen realiseerde we ons dat het Valentijnsdag was! Daar doen we nooit wat aan, maarja.. het is onze huwelijksreis.. We zagen een restaurant, helemaal gedecoreerd in het thema van Valentijn en we dachten: daar moeten we zijn. We kregen een prachtig plekje en hebben daar ook echt genoten. Met een fles rode wijn in onze mik en heerlijk eten gingen we weer terug naar ons hutje. 

Ik zou jullie willen vertellen van een romantische afsluiting, maar zover is het niet gekomen. Ik werd misselijk. Kotsmisselijk. Ik ging dus maar liggen, maar het werd alleen maar erger. Lang verhaal kort; ik heb de hele nacht nader kennis gemaakt met het toilet op verschillende manieren en dat beviel niet. Komt dat even goed uit; de komende twee dagen gaan we alleen maar reizen om naar Ko Tao te komen….wordt vervolgd..

Samenvatting: Pai de hippiestad, Pai is ook heet, Pai canyon kan je beter niet met je slippertjes bewandelen, Ladybug is awesome, Lod Cave was prachtig en we hebben romantisch gedineerd op valentijnsdag.