There and back again

Gelukkig hadden we de bus van 12 uur, wat ons de tijd gaf om medicatie te halen (Lees; Jeroen ging medicatie voor mij halen terwijl ik op een bijzonder langzaam tempo mij ging opfrissen en inpakken), in te pakken en vooral; zo rustig aan mogelijk doen. Ik was zo beroerd dat ik niet kon praten, want dan ging ik al over mijn nek. Dus, ging de communicatie van mijn kant via de app :P. Tsja, heel knullig en zo voelde ik mij ook, maar het hield mijn maag ook wat rustiger. 

Nadat Jeroen ontbeten had en ik een kop thee naar binnen had gekregen, heeft Jeroen mij alvast met de scooter weggebracht naar een tentje die dicht bij de bushalte was. Ik had mijn backpack op mijn rug, en Jeroen de zijne tussen zijn benen. Ik deed vrij weinig, maar het voelde als een hele missie. Daar liet hij mij met de tassen achter, om vervolgens bij het hotel uit te checken en de scooter terug te brengen. Gelukkig is het maar een klein stukje lopen, en had hij alleen de rode tas bij zich. We hadden zelfs tijd om daar nog thee en koffie samen te doen en maakte ons daarna schrap voor de busrit.

Dit keer zat Jeroen naast de chauffeur en zat ik op de eerste rij, de eerste stoel. Dit hield in dat ik tussen Jeroen en de chauffeur inkeek, en dat ik nog twee passagiers naast mij had zitten. Dit waren twee jonge Nederlandse jongens. Als ze hadden gezegd dat ze net 16 waren had ik het ook geloofd, maar waarschijnlijk waren ze 19 of 20 jaar.

Ik zag als een blok tegen de rit op. Ik hoopte maar dat ik alles binnen kon houden en om het maar netjes te formulieren, geen drang zou hebben naar de wc te gaan. Het voordeel van de hele nacht bezig zijn is dat ik echt bekaf was. Na de ergste slingerwegen, die je op mijn plek helaas met veel g-krachten mocht ervaren, viel ik als een blok in slaap. Ik had zo’n opblaas nekkussentje, die ervoor zorgde dat ik niet op de schouder van de buurman zat te kwijlen. Volgens Jeroen heb ik deze ook niet onzedelijk betast tijdens mijn slaap. 

De busrit ging door het slapen prima. We kwamen aan in Chiang Mai en besloten meteen met een taxi naar het station te gaan, om daar te kijken voor wat te eten. Waarschijnlijk zag ik er erg beroerd uit want de taxi dame heeft wel 5x gecheckt of we konden vertrekken. Eenmaal aangekomen bij het station zag ik een eettentje ernaast. Dit leek mij perfect, omdat ik totaal geen behoefte had om te gaan zoeken naar een leuk, gezellig, betaalbaar plekje.

Ik moest van Jeroen wat eten. Dat snapte ik, en snapte ook zijn zorgen, maar ondanks dat ik voelde dat mijn maag geheel leeg was, had ik alles behalve zin in eten. Ik besloot dus maar sticky rice te nemen, en wilde wel een kokosnoot smoothie proberen. Dat laatste kreeg ik als eerste.. En die eerste slok.. smaakte goed! Ik dacht voor 10 seconden dat het erin ging en dat mijn maagje ‘om nom nom’ deed, maar dat deed mijn maagje niet. Ik had inmiddels 1 hapje van de sticky rice genomen en toen voelde ik dat het naar boven kwam. Ik speurde naar de wc, die alleen ín het station was, maar heb het gered tot de vijver buiten het station.. kokosnoot smoothie naast de vijver, het leek alsof iemand zijn milkshake had laten vallen..

Smoothie, geen goed idee dus. Met 4 happen sticky rice gingen we naar de trein. De conducteur weigerde dat de man die de bedden opmaakte dit alvast voor ons deed. Dus heeft Jeroen de beneden stoeltjes zelf plat gezet, zodat ik kon liggen. We waren dan ook wel erg vroeg hoor. Iets van half 5, terwijl de trein pas 18.00u vertrekt. Maar airco, en ik kon liggen. Jeroen heeft bij de 7 eleven allerlei droge rijstdingen gehaald die ik kon eten als ik mij beter voelde. Na anderhalf uur slapen in de trein heb ik daar wat van gegeten en nadat het bed op was gemaakt heb ik daarna nog letterlijk het klokje rond geslapen. Nou, toen voelde ik mij al stukken beter.

We kwam in de ochtend aan in Bangkok. We gingen pas om 18.30 met de trein naar Champon, dus konden we nog wat in Bangkok doen. Eigenlijk moesten we nog de échte toeristische plekken bezoeken; de liggende Boeddha, en het paleis. We besloten met de taxi naar de liggende Boeddha te gaan. De Wat ervan wat al open, maar de tempel van de liggende Boeddha zelf nog niet. Het was te merken dat het veel bezocht werd, want voor Thaise maatstaven was de entree behoorlijk duur. Maar de Wat was echt prachtig. De daken glinsterde in de zon, met helder blauwe, rode, groene en gouden kleuren. Er waren rondom om eigen tempels voor een dag. Maandag hebben we onder andere gevonden, Jeroen zijn donderdag hebben we blijkbaar ergens overgeslagen. Niet gezien. Maargoed, het is Jeroen zijn geluksjaar, dus dat zit toch wel goed :P.

Om stipt half 9 ging de tempel van de liggende Boeddha open. We waren door Esmee al ingelicht dat hij redelijk groot was, maar toch, als je binnenstapt en het met je eigen ogen ziet.. Denk je ‘Tering, hoe krijg ik dat ding op de foto?!’.. Goed, dat is mijn gedachte dan, misschien geldt dit niet voor iedereen. We begonnen bij het hoofd.. Wat mij eigenlijk vooral opviel is dat alle toersiten die hele weg langs die enorme Boeddha, naar de Boeddha aan het kijken waren, terwijl er op de muren van de tempel gedetailleerde wandschilderingen waren, waar Michelangelo nog een punt aan kan zuigen. Wat een werk moet dat geweest zijn. Hele verhalen over de Boeddha, een witte olifant, draken, verleidingen van vrouwen.. het wat echt supermooi en ongelofelijk dat het na zoveel jaren nog zo mooi eruit zag. Toen we bij de voeten van de Boeddha zijn aangekomen heb ik toch nog, inclusief zijn teentjes.. Oké tenen, op de foto kunnen zetten. Aan de onderkant van zijn tenen (Ja, zeker op de foto te zien) was er met zwart en wit parelmoer zijn ‘vingerafdruk’, maar dan ‘tenenafdruk’ gemaakt en op de voet dus allemaal tekens. Dat zag er ook weer prachtig uit. Ook opvallend was dat bijna geen enkele toerist naar de kont van de Boeddha keek, en nu opeens wél de muurschilderingen van de andere kant van de tempel zag.. Ja, natuurlijk heb ik even de kont van de Boeddha beoordeelt; plat. Dus, op zich, viel er dan ook weinig te zien.. Misschien komt dat van al dat mediteren, want de liggende Boeddha was zijn laatste fase; in die houding is de Boeddha overleden. 

Na deze prachtige Wat wilde we door naar het Paleis. We hebben tussendoor nog even koffie gedronken (ik heb hele vieze thee gedronken), want trek had ik nog steeds niet. Nou, het paleis mensen.. Die heeft meerdere entrees, maar er is er maar één waar je ín kan. In de verte zie je daar een stroom van mensen omgeleid worden met hekken en massaal de weg oversteken.. dat was al bizar om te zien. Het paleis werd omheind door een hoge witte muur. Delen ervan waren ze aan het stuken.. Nou, ik denk dat als onze stucadoor dat had gezien, hij uit zijn dakpan ging van hoe het eruit zag.. daar heb je geen timmermansoog voor nodig om te zien hoe slecht dat gedaan werd. Maargoed, naar het paleis dus. We liepen met de mensenmassa mee en bij de ingang stond een beveiliger iedereen te selecteren wie door mocht, en wie naar rechts moest: de kleding blijkbaar. Wij moesten meteen naar rechts; Jeroen moest een lange broek aan, en ik ook misschien, maar wat niet helemaal duidelijk. Een broek daar kostte 200 bath, terwijl je die broeken op de markt makkelijk tussen de 50 en 100 kan krijgen. Dat gingen we écht niet doen, want we wisten dat de entree voor het paleis 500 bath per persoon ging kosten (liggende Boeddha was 200 bath per persoon, en dat is dus al prijzig). Dus, ik gaf Jeroen mijn wikkelrok, en ik deed mijn lange legging aan die ik toevallig in de tas had. Toen we weer bij de beveiliger kwamen ging hij tekeer tegen Jeroen dat het niet goed was, waarop ik pissig reageerde ‘Why?!’ Ik bedoel, zijn benen zijn bedekt, dus zeik niet.. ‘Thai Culture men don’t wear skirts, he has to wear long pants’. Ongelofelijke onzin dat het was, maar prima, wij zijn rechtsomkeer naar de uitgang gegaan, want we gingen écht geen lange broek kopen. We zeiden tegen elkaar dat we het paleis wel na Ko Tao gingen bezoeken, want dan hadden we toch nog de hele dag, en kunnen we lekker op tijd erheen. Want ja, we zagen wel dat het 1000 bath waard is, wat een gebouwen, ik ben toch super benieuwd ondanks de eikel van een beveiliging. We gaan 23 februari gewoon met lange broeken in onze tas erheen; helemaal prima.

Na dat bijzondere evenement gingen we op zoek naar een plek om te lunchen. We kwamen uit aan een grote rivier, waar je als toerist terecht kon om een taxiboot te nemen naar allerlei toeristische plekjes. Er was een klein winkelstraatje met twee verdiepingen. Veel daarvan waren restaurants. We hebben wel drie rondjes gelopen geloof ik, omdat ik vrij weinig kon eten en al die plekjes bijna alleen maar gefrituurd eten had. Op dit moment niet zo verstandig om te doen. Uiteindelijk naar de eerste gegaan, met het grootste menu. Daar heb ik een soep genomen, waarvan ik dacht dat er aardappel in zat en groente, maar het was een soort gele jelly stukjes in de soep. Het smaakte helemaal nergens naar, gelukkig. Dit was de eerste maaltijd die ik zo goed als op heb gekregen, maargoed, heldere bouillon met wat soepballetjes en groente is natuurlijk niet super zwaar op de maag. En ik heb inderdaad die jelly niet opgegeten. Ieh, dat gevoel in je mond is zo raar, bleh.

Na de lunch kreeg Jeroen onderweg een geniaal plan; op zoek naar een park om in de schaduw te zitten, zodat we even konden uitpuffen. Jeroen vond via google een prachtig park. Daar hebben we eerst bij twee dames aan een ronde, overdekte tafel gezeten (soort prieel zeg maar). Even gekletst, namelijk dat zij traditionele medicatie studeerde. Klonk op zich wel interessant, maargoed, we wilden hen ook niet te veel storen dus hebben we een ander plekje gezocht. Ook omdat daar geen wind stond, en we dus smolten als sneeuwpoppen in de zon. 

Een plekje aan het water, met een windje, in de schaduw. Daar hebben we heerlijk gezeten en onze achterstand van ‘wie is de mol?’ ingehaald. Ondertussen in de vijver zagen we gewoon een redelijk grote, iets meer dan anderhalve meter denk ik, leguaan zwemmen.. gezellig.. Zolang dat beest zwom, vond ik het best.

De tijd vloog daardoor voorbij, en we konden terug naar het station. Tassen halen, en zoeken naar de juiste nachttrein. Dit keer een oude versie. En dat is toch weer een hele andere beleving! De gangen zijn krap, er staat bij elke zitplaats een rek met een trappetje. Op het rek kon je dan je bagage kwijt, en het trappetje was dus om naar de hoogslaper te komen als die eenmaal was uitgeklapt. We hebben in deze trein ontdekt hoe lux de nieuwe versie van de trein is; in de nieuwe trein zijn de toiletten goed afgesloten, schoon, geurloos. De zitplaatsten zijn ruim, de trein maakt weinig geluid en voelt stabieler als het rijdt. Deze oude trein.. had twee toiletten. Eén waarvan ik dacht dat alleen de Fransen deze hadden; zo’n hurktoilet. En de andere was zo’n gevangenis, stalen toilet met een kapotte bril erop. Je had ook uitzicht; een raamkozijn met twee horizontale stalen pijpen, en verder geen ruit. De lucht, op de toilet.. Ik heb op de goorste toiletten nog nooit zoiets geroken. Het rook alsof we de urine van de eerste bezoeker van deze trein nog konden beleven, met alle bezoekers erbij.. Voor iemand die ziek is, tsja, ook al was ik niet ziek was het al niet te doen. Maar ja, als je moet dan moet je hè? Tranend van het kokken kwam ik terug naar Jeroen, die aan deze informatie van mijn gezicht genoeg had om te weten spaarzaam te zijn met de toilet bezoeken.

Wij moesten er dus bij Champorn eruit, wat niet een eindhalte was. Daar zouden we kwart over 3 ’s nachts aankomen, dus het was voor ons dus wel interessant hoe we dan wisten wanneer we écht bij de juiste halte waren. Dit, omdat de meeste haltes alleen in Thaise letters staan. De conducteur gaf aan bij ons, en andere toeristen, dat zij ons wakker gingen maken bij de juiste halte. De meeste waren daarbij gerust gesteld. Jeroen en ik? Nee, wij vertrouwden het voor geen meter. Hoe kan je zo’n lange trein van 12 wagons bijhouden wie waar eruit moet. Niet lijkt mij. Voor de zekerheid ruim op tijd de wekker zetten en uiteindelijk amper een oog dicht doen. We waren blijkbaar beide bang om de halte te missen en ik droomden er zelfs van. Jeroen heeft uiteindelijk google maps aangezet om 3 uur, en bleek dat we vertraging hadden van ruim 40 minuten. Dus met google maps bijhouden waar we waren en inderdaad, wij werden door niemand gewekt. De anderen dus ook niet. We liepen naar de deur toen we er bijna waren en bij stilstand kreeg jeroen de deur niet open. Hij speurde opeens als een idioot ervandoor zonder te zeggen wat hij van plan was. Ik zag, toen hij wegliep, dat er een hendeltje vanaf moest, en toen kreeg ik de deur open… dus ik moest Jeroen zijn aandacht krijgen, in een wagon, waar iedereen sliep en Jeroen in de stress was. Na drie keer subtiel Jeroen hard fluisterend geroepen te hebben, toch maar 1x hard.. Ik weet zeker dat ik iedereen zonder oordoppen heb wakker gemaakt en blijkbaar maar beter, want vele daarvan moesten blijkbaar er ook uit! Als debielen gingen mensen hun spullen pakken. Wij waren er in ieder geval als eerste de trein uit. 

Bij Champorn aangekomen naar de toeristen info waar je een onbijtje kon kopen.. nou alleen koffie en thee is voldoende. En na die koffie werd Jeroen ziek. Terwijl ik mij langzamerhand iets beter ging voelen. We moesten een klein stukje met een bus, om vervolgens de boot te nemen. In de boot hebben we beiden vooral geslapen. Eindelijk naar een fris en fruitig eiland, geen stank van scooters en auto’s zonder roetfilters, eindelijk de natuur in.. dachten we.. of nou ja, dacht ik vooral. We kwamen de boot uit, en daar lagen allemaal.. motorboten.. de straten stonden vol met scooters, want het is geen fucking Terschelling Lotte, het is Thailand, met heuvels, stijle beklimmingen om naar je huisje te komen, of heel veel trappen met veel te grote treden.. Natuurlijk.. We liepen in de hitte met ons grote backpacks richting ons hotel. We waren echt toe aan een douche na twee dagen reizen en ons ziek voelen. Halverwege onze tocht, die echt ruk was omdat het alléén maar omhoog liep, kwam er een busje van het hotel: we mochten mee! Wat heerlijk! Daar begon de luxe, wat fijn!

Het hotel, was echt prachtig. De entree was een houten vlonder met eronder water en vissen. Er hingen allemaal slierten van een boom…die midden in de receptie stond! Ja ik weet niet hoe ik het goed moet omschrijven, maar het was sjiek en één met de natuur tegelijkertijd. Dat beloofde wat! Alleen, wij waren er om.. ongeveer 10uur, en mochten 14.00uur pas onze kamer in. Kut.. We konden bij het privé strand wachten, waar ik weer heb zitten tikken en waar we wat gegeten hebben. Westers dit keer; gewone sandwiches. Want, dat is tenminste níet gefrituurd..

Eerlijk gezegd kon ik op dat moment niet zien hoe prachtig het er eigenlijk was. Ik was brak en voelde mij echt ranzig terwijl we daar lekker verder aan t zweten waren.. Jeroen vroeg nog of ik mijn badpak wilde, maar leek mij gedoe. Nu had ik spijt, want dan kon ik tenminste de zee in en had ik mij wat schoner gevoeld. 

Netjes gewacht tot 14.00uur, en de kamer was echt… prachtig! Super groot terras, met twee ligbanken, twee gewone banken, een koelkast. Binnen een kingsize bed, waar we na de eerste nacht ontdekte dat we elkaar letterlijk kwijt waren..veelste groot voor ons dus :P. Een mooie ruime badkamer en decoratie die ons voelde als koning en koningin van Thailand. 

Nou, de koningin had een hele zieke Koning. Dus, toen Jeroen wilde wandelen en onderweg te beroerd werd ben ik alleen verder gegaan om boodschappen te doen. Spullen die ik gegeten had toen ik ziek was en veel water. Samen terug naar het hotel en geslapen. In de avond zijn we uit eten geweest, op echt een idyllische plek van het hotel. Jeroen heeft daar mijn rijst gegeten, de rollen waren nu echt omgedraaid. Gelukkig was Jeroen minder lang ziek dan ik, want ik heb toch nog de dagen erna zitten kwakkelen. 

De volgende dag ging de theorie van het duiken starten en moesten we de zee in om te oefenen. We hoopten dus dat we ons beiden beter zouden voelen.