Op naar Chiang Mai!

Het duurde een behoorlijke tijd voordat we wisten op welk perron we moesten zijn. Ik geloof dat ze er 3 of 4 hebben. Dit weet ik niet echt, omdat de perrons niet genummerd zijn, en je dus telt vanaf perron 1. Die moeite heb ik niet genomen, aangezien we op perron 2 moesten zijn. Om daar op een ‘veilige’ manier te komen, moesten we door een trein heen die stil stond op perron 1. De oude treinen zijn de ingangen en uitgangen tegenover elkaar en altijd open. Geen veilig deurtje ervoor dus. Wij erdoorheen, ik natuurlijk doodzenuwachtig dat als nou net ík door die trein zou gaan en ik erin sta, dat ding gaat rijden. Maar nee, gelukkig was dat niet het geval.

Als vrijwillige spoorweg politie hadden wij onze Thaise Elvis. Hij had een indrukwekkende kuif, waarvan Jeroen zich overduidelijk afvroeg waarom die van hem nou nog wel zo netjes omhoog stond en die van Jeroen inmiddels op een gesmolten soft ijsje leek. Nou Jeroen, jij hebt veel haar, Thaise Elvis, iets minder haar :P. Thaise Elvis ging iedereen wel even laten weten waar op het perron zij moesten wachten, want je moest de juiste wagon in. Wij in 5, gelukkig hoefde we maar 5 meter op te schuiven volgens Thaise Elvis. Alleen, toen kwám de trein aan.. en wagonnnetje 5 stond niet voor onze giechel, maar 11! Ik keek naar links, waar het perron ophield, maar de trein dus nog veel verder doorging. Instappen in 11 zou je dan denken, maar nee zo gaat dat natuurlijk niet in Thailand. Hup! Het perron af, de grindstenen over (die er hetzelfde uitzien als in Nederland zeg maar, lekker puntig). Nou, dit was toch al een klein avontuurtje vonden wij, maar daar bleef het niet bij. Al gauw waren we met een flinke pas naar wagon 5 gelopen en moesten we erin. De eerste traptrede was ter hoogte van mijn heup! Ben ik potverdorie even blij dat ik toch nog lenig in de beentjes ben. Dat bleek in ieder geval, want ik ging er toch nog makkelijk in, en kreeg nog een vriendelijk duwtje na van de conducteur tegen mijn tas. De trein was overduidelijk vrij nieuw, met glimmende rood/zilveren wagons en ledverlichte letters/cijfers met treininformatie, zoals het nummer van de wagon. Volgende stap: op zoek naar onze stoelen. Natuurlijk, wij zaten tegenover een huilend kind. Zucht* We keken al erg uit naar de avond. De stoelen waar we het kind hoorden, waren al omgetoverd tot bedden. Een hoog- en laagslaper met gele gordijntjes die al potdicht zaten. Niet geluidsdempend natuurlijk. Een half uur later begon papalief van het kind te snurken. Nou André, daar kan jij nog een puntje aan zuigen. Zelfs de mensen die in de trein werkten hadden het met ons te doen, haha. Een kleine vrouw kwam vragen of wij nog wilde eten en of we ontbijt wilde. Ontbijt niet, maar koffie en thee wel. De vrouw keek door het gordijntje waar het kind nog steeds hard aan het huilen was. Ze praatte vrolijk en lief tegen hem, en hij stopte zowaar. Ze vertelde ons dat het kind helemaal hysterisch werd toen ze de stoelen in bedden gingen veranderen. Hij schrok ergens van en toen ging het kleine luchtalarmpje aan. Ik kon mij alleen maar afvragen waarom je in vredesnaam met een kind van 1-2 jaar helemaal naar Thailand zou willen. Later kwamen we er ook achter dat ze Nederlanders waren. Why?! Nog dat roteind ook. Ik snap daar geen kont van.

In de trein heb ik mijn verslag over woensdag getikt, en hebben we nog wat zitten kletsen over de plannen in Chiang Mai en een beetje gekeken in welk gebied veel hotels waren. Uiteindelijk kwam een man onze stoelen omtoveren tot bedden en maakte hij deze op. Heerlijk. Nog even hebben we samen op het bed gezeten en gekletst, maar al gauw merkte we dat het rustig werd, dus gingen we ons klaarmaken om te slapen. De lichten blijven aan in de trein. Sterker nog, Jeroen had een licht boven zijn hoofd, was hij even blij met zijn slaapmasker! Ook de oordopjes kwamen goed van pas, zullen jullie vast begrijpen. Ik werd een uurtje later wakker, en merkte dat we niet reden. Ik keek naar buiten en we stonden bij een perron. Ik zag daar een jonge monnik zitten, met de rug naar mij gericht. Hij had zijn tablet in de plantenbak gezet (hè? Hebben monniken tablets?) en was op zijn tablet aan het gamen. Ik dacht dat monniken vrij sober moesten leven, dus dit vond ik echt een gek gezicht.

We hebben, ondanks wat gebroken momenten, allebei redelijk geslapen. We voelden ons alleen vies. Ondanks dat we schone kleding hadden aangetrokken, hadden we in Ayutthaya natuurlijk de hele dag zitten zweten, en dan nog een nachtje nachttrein..(met airco hoor, maar ik had het alsnog warm). Laten we zeggen, we konden wel een douche gebruiken. 

Eenmaal van het station stonden de taxichauffeurs al klaar om de toeristen over te halen met hun mee te gaan. Wij dachten eerst nog even een stukje te lopen, en ergens te ontbijten. We vonden wel een tentje, maar die had alleen westers buffet en wat thaise dingen, maar moest je redelijk wat voor betalen, dus alleen thee genomen. 

Ik stelde voor om anders ergens te gaan eten waar we de avond ervoor veel hotels/hostels/guesthouses zagen. Als we dan wat tegenkwamen daar, konden we gelijk een kijkje nemen. Dit zag Jeroen ook wel zitten om uit te proberen en hebben samen een plekje gezocht waar we konden eten, om dit aan een taxichauffeur te laten zien. Al gauw kwamen we erachter dat de meerderheid geen gebruik maakt van de ‘meters’, die apparaten die ze gebruiken hoeveel je kwijt bent aan n taxichauffeur, net als in Nederland. In Nederland wil je daar soms geen gebruik van maken, maar hier juist wel. Dit was voor ons dus even omschakelen. Taxichauffeurs die gewoon wegreden als we aangaven dat we op de meter wilde rijden… Oké, hier hadden wij in Bangkok geen last van. In Chiang Mai zijn er ook andere soort taxi’s, het is een soort overkapte pick-up, met bankjes erin, zonder achterklep, dus hou je tassen goed vast met een noodrem! Daar kunnen ze meerdere mensen mee vervoeren, en deze taxi’s vragen de hoofdprijs. Voor onze rit vroegen de meeste 150, terwijl 50 al meer dan genoeg was. Wij liepen dan gewoon stug verder. Uiteindelijk stopte een wat oudere man, heel vriendelijk, die zelf voorstelde om voor 50 baht ons naar de bestemming te brengen. Jeroen was zo verbaasd dat hij meteen akkoord ging, tot mijn frustratie natuurlijk, aangezien je nooit meteen akkoord moet gaan. Maargoed, in dit geval, kregen we wel waar voor ons geld. Hij bracht ons netjes naar de bestemming, wat nog best een eindje was, en realiseerde me al snel dat je met de meter veel meer had betaald, dus het was een prima deal. De man was ontzettend aardig, en vroeg toen wij uitstapten waar wij vandaan kwamen. Toen hij hoorde dat we uit Nederland kwamen maakte hij gelijk een gebaar van een rillend persoon en zei “OEEE very COLD there now!”, waarop ik instemde en hij vervolgens gebaarde wat ik snel interpreteerde als ‘een laag sneeuw’. Ik zei dat het inderdaad sneeuwde toen we weggingen en hij maakte een zuur gezicht alsof ik hem iets heel vies vertelde. We moeseten beiden lachen. Hij wensten ons een hele fijne vakantie toe en wees ons waar we exact heen moesten lopen, omdat hij daar met de taxi niet kon komen. De topper. 

Het plekje waar we gingen eten heet ‘Nice Kitchen’, waar we royaal gegeten hebben. In de straat waren ongelofelijk veel hostels etc. Eén hadden we bezocht die nog 1 kamer had, maar dat was zo sober, daar had ik geen zin in. Toen we aan het wachten waren op ons ontbijt, keken we samen naar booking.com, om een beetje inzicht te krijgen waar we wel en zeker niet hoefden te kijken. Ik klikte er één aan die ‘in de buurt’ moest zijn: Een bamboe hut/bungalow. We dachten beiden dat dit niet kon kloppen, ‘dit, in het centrum?’ Jeroen zocht het adres op en zegt vervolgens dat het een paar meter van hier moet zijn, waar we aan het ontbijten waren. Hij liep naar de straat en zowaar; hij zag de naam van het hotel staan! Ongelofelijk! Dit zag er echt te mooi uit om waar te zijn. Na het ontbijt zijn we meteen gaan kijken. Na eventjes wachten werd er ons verteld dat er inderdaad een bungalow vrij is. Alleen, bij hen kostte twee nachten 3000 baht, maar bij booking.com 2400 baht. Weer zo’n backpackers tip die dus niet helemaal klopt, namelijk dat als je het daar regelt, het goedkoper zou zijn (hotels, trips, activiteiten etc). Dus ja, hebben we geboekt via Booking.com, scheelt toch weer wat centjes.

De plek is echt zo idyllisch.. Echt een romantisch plekje voor onszelf , die met vier andere bungalows een klein pleintje vormt. Rechts van ons staat op dit groene pleintje een prachtige boom met witte lampionnen, en ook ’s avonds is dit prachtig. Als 1000 en 1 nacht. Dit plekje trekt ons uit de stad, die maar 10 meter verderop start met een klein straatje. Die lijdt onder andere naar de night market (’s avonds kan je allemaal local street food eten, echt top) En het hotel blokkeert het zicht op het kleine, smalle straatje. Deze heeft zelf ook een mooi groot terras aan de straatkant, die goed bezocht wordt met een hele gezellige sfeer. Dit hadden wij nooit in Nederland gevonden, dus wij voelden ons echt als een ‘lucky couple’ dat dit op ons pad kwam. 

Meteen gedoucht natuurlijk en terwijl Jeroen aan het kijken was waar we heen moesten om de trekking en fietstour te boeken, heb ik weer zitten tikken voor het reisverslag.

We gingen op pad, om eigenlijk alweer te gaan lunchen, want we waren inmiddels alweer een paar uurtjes verder. We kwamen in een klein hoekje, naast een tempel een restaurantje tegen waar we echt weer heerlijk hebben gegeten. Ik dit keer erg pittig, want was iets te enthousiast met de peper. Maar het was echt heel erg lekker. We wilden naar het kantoor voor de fietstour, want voor de trekking kwamen we erachter dat dit via internet geregeld moest worden.. die had namelijk geen fysiek kantoor. Dus, op naar de fietstour die wij zaterdag wilden doen. Jeroen navigeerden, en dit ging natuurlijk supergoed, alleen.. geen ‘Goodmorning Chiang Mai’ te vinden, zoals de fietsorganisatie heette.. Hmmm, dat is raar. Dus waar het zou moeten zijn ben ik naar ‘binnen’ (het terras op, wat echt een behoorlijke hippie corner was), en gevraagd of zij wisten waar het kantoor was van ‘Goodmorning Chiang Mai’. Het bleek dat ze sinds een maand er niet meer zaten, en ook deze alleen nog maar telefonisch of met e-mail te bereiken is. Goed, dan doen we dat. Terug naar ons hutje en Jeroen heeft alles geregeld die middag. Echt top! We gaan dus een ochtend fietstour doen door Chaing Mai en maandag 2 dagen een trekking doen. We zouden 3 dagen doen, maar helaas kon de man maar vanaf maandag, dus valt er een dag af. Dit houdt ook in dat we zondag niks hebben en nog een nacht in Chaing Mai moeten blijven. We wilde een nacht bijboeken hier, maar helaas gaat dat niet meer, dus heeft Jeroen alvast een ander hotel geregeld, in een ander gebied van Chaing Mai waar we van zondag op maandag overnachten. 

We hebben daarna een traditionele Thaise massage laten doen. Het was zo’n vervelende ervaring dat ik getwijfeld heb om het überhaupt te verwerken. Maar, dat hebben we dus gedaan en was voor mij geen goede ervaring. Geen rare dingen als ‘happy ending’ ofzo hoor, het had meer te maken hoe de vrouw omging met het feit dat ik een maatje meer ben. Ik heb me de rest van de middag er goed naar over gevoeld, gelukkig was Jeroen heel erg lief voor me 😊. We zijn in de avond naar de nightmarket gegaan in een ander deel van de stad, binnen het oude gedeelte. Het was een kwartiertje lopen en onderweg zijn we prachtige tempels tegen gekomen en leuke winkeltjes. Op de markt hebben we gegeten, dit keer wat dingen geprobeerd die niet zo bijzonder waren, maar toch geprobeerd. Na de nightmarket zijn we terug naar de hut gelopen en onderweg hebben we onwijs leuke oorbelletjes voor mij gekocht. Echt heel schattig. Het was erg moeilijk om een keuze te maken, zoveel leuks!

Terug bij de hut was er op het terras een live band! De zanger hoorde er overduidelijk niet bij, of tenminste.. dat hoopte ik. Het talent was niet bijsterend, het was een hippie die behoorlijk bij een ander groepje hippies hoorde. Ja sorry dat ik hen zo noem hoor, maar als je ze ziet snap je ook echt wel waarom. Het lijkt wel alsof je een stap terug in de tijd doet.. Er zijn hier zo ontzettend veel jonge mensen met dreads, baggy, gekleurde harembroeken, piercings en van die tatoeages die vast allerlei spirituele betekenissen hebben. Er zijn er een aantal die super aardig zijn hoor, maar ook echt een aantal die het te hoog in hun bolletje hebben zitten. Voelen zich erg goed voor deze wereld..dat merk je dan een beetje zeg maar. Maargoed, de band dus. Wij trokken ons even terug naar de hut om wat spullen weg te zetten en Jeroen wilde nog wat dingen doen. Dus ik ging alvast terug naar de band, ik was toch nieuwsgierig of die zanger erbij hoorden. Nee dus, sterker nog. Toen de zanger, die ook gitaar speelde, aangaf dat hij dít nummer echt zelf wilde doen, trok de jongen met lange blonde haren en zijn Thaise kledij (de hippie dus :P) de microfoon bij de zanger vandaan en ging verder. Die Thaise mensen zijn zo ontzettend aardig, dat ze hem nog bedankten voor zijn katten gejank ook! Paar nummers later gaven ze aan dat ze een zangeres nodig hadden voor het nummer, en begreep ik een beetje waarom de jongen eerder had gezongen; hij was dus ook gevraagd. Er werd een meid, die bij de jongen hoorde gevraagd dit te doen. En ze klapte helemaal dicht. Het was echt heel pijnlijk en ik liep naar haar toe om haar te helpen, maar ze wilde heel graag dat ik het overnam en wist hoe snel ze weg moest komen (ze werd ook behoorlijk gepusht door haar vrienden terwijl ze best wel een tijd aangaf dat ze niet wilde, het was echt n beetje awkward). Ik heb het nummer af gezongen. Was erg leuk, ‘What’s up’ van 4-non blondes. Ook het publiek wat er zat lieten merken dat ze tevreden waren met mijn bijdrage en begonnen te juichen toen ik mijn strot open trok. Jeroen vertelde mij later dat het publiek en het personeel gingen staan, helemaal gek werden. Dit heb ik zelf niet mee gekregen, behalve dat ik iedereen aanzette om “Wat’s going on” mee te zingen, en dit lukte goed. Even een momentje gehad dus, en de meid waarvan ik het overnam zei dat ik veel eerder had moeten komen, want ze vond het geweldig! Ik kreeg nog een extra applaus van iedereen daar en was heel erg vleiend hoor (ik had een rode kop als een tomaat! Haha). Dat maakte mijn avond toch nog goed, en Jeroen en ik zijn toen lekker op ons eigen terrasje gaan zitten, voor de hut. Met een biertje en wat snacks die we op de night market hadden gekocht. Een relaxt en heel gezellig einde samen.

Samenvatting: oordoppen en slaapmaskers zijn toch best fijn, We zijn nu in Chiang Mai.